منوئه و مس

منوئه

رقصی است که در میان اشراف دوره لویی 14و 15بسیار مورد توجه بوده، هر چند که ریشه مردمی داشته است.در اواسط قرن 18،تبدیل به فرمی منحصراسازی و فراموش نشدنی گردید تا جایی که به عنوان بخشی از سنفونی کلاسیک مورد استفاده قرار گرفت، قبلا این رقص در سوئیت دیده می شد که می توانست به جای قطعه اختیاری گاووت، پاسه پیه، یا فورلان قرار گیرد. در باله های اپرا یی فرانسه از آن استفاده می شد. منوئه رقص سه ضربی است با نوشتاری ساده ولی با سبکی گاهی با ارزش. وقتی که در سنفونی گنجانده شد دارای سرعتی معتدل بود و با گذشت زمان سرعت آن را افزایش یافت و تبدیل به اسکرتزوی بتهوونی شد که جای منوئه نشست. بعد از پایان قرن 18منوئه کمتر نوشته شد.

مس

(به معناي نماز) مهمترین فرم موسیقی مذهبی است، باید بگوییم که قدیمی ترین آن می باشد. مس فرمی آوازی و مرکب است، شامل 5 قسمت مشخص، متعلق به 5 دعای آوازی از کتاب اوردینر از نمازهای کاتولیک است. ریشه های آن به صدر مسیحیت یا حداقل به دوره های اولیه قرون وسطی باز می گردد. از دوران آوازهای گریگورین، 17 مس باقی مانده که بین قرن های 10 تا 14 تصنیف شده اند. در قرن 14، برای اولین بار، مسی در چهار صدا نوشته شد که قسمت های مختلف آن را یک آهنگساز به عنوان یک قطعه واحد نوشته بود.گیوم دوفه(قرن 15) برای وحدت بخشیدن به فرم، تم زاینده را از ملودی های گریگورین و یا ملودی های غیر مذهبی انتخاب می کردند. در قرن 16، از زمان ژوسکن دوپره تا پالسترینا، دوران شکوفایی پولیفونی بود و شاهکارهایی از فرم مس بر این اساس به وجود آمد. هر چند که مس های پولی فونیک قرن 15و 16برای اجرای آکاپلا در نظر گرفته شده بود، ولی سازها گاهی برای پر کردن بخشی که صدای خواننده در آن کافی نبود،حضور می یافتند.

از قرن 14به بعد،به تدریج، ملودی سنتی گریگورین تحت تاثیر آرس نوا و مادریگال نویسهای فلورانسی جای خود را به ملودی های غیر مذهبی داد. ولی در اواسط قرن 16عکس العمل شدیدی بر علیه استفاده بیش از حد استادان کنترپوان از تم های مردمی و کنتر پوان های شلوغی که متن را نا مفهوم می کرد و نیز بر علیه استفاده ساز به عمل آمد. شورای ترانت، برای موسیقی مقدس چهار چوب جدیدی تعیین کرد. پالسترینا مامور شد تا رهبران کلیسا را متقاعد کند که دیگر مس روی تم های غیر مذهبی نوشته شد. مس یکی از نادرترین فرم هایی است که مدت زیادی شکل پولی فونی خود را در قرن 17 حفظ کرد.

مس های مونته وردی هرگز تحت تاثیر اپرا که به تازگی ظاهر شده بود قرار نگرفت،درست مثل این که این آثار را پالسترینا یا ویگت،ویکتوریا نوشته باشند. باید منتظر پایان این دوره بود تا آثار آهنگسازان ونیزی، با شکستن سنت ها، ارکستر را در مس به کار گیرند و هر بیت را جداگانه در فرم آریا، کر یا دوئو بنویسند.در یک کلمه،مسی (کنسر تانت)بسازندکه نوعی کانتات است-مفهومی که ی.س. باخ در مس غول آسای سی مینور خود آن را گسترده کرد. سپس هایدن ،موزار و بتهوون در سبک سنفونی و اپرا به آن پرداختند.

مس هایی که در قرن 19نوشته شد به خاطر بزرگی ابعادش مناسب اجرا در کنسرت بودند و نه برای اجرا در کلیسا. مصنفین بزرگ رومانتیک با نوشتن رکوئیم در متنی دراماتیک تر مس را کنار گذاردند.بالاخره، کوشش هایی در این زمینه در قرن 20صورت گرفت تا مس را مجددا به کاراکتر آئیئی خود بازگردانند. افول مس از قرن 16تا روزگار ما مسلما با کاسته شدن احساسات مذهبی در ارتباط است.