هارپ

چنگ یکی از قدیمی ترین سازها و از خانواده  سارهای زهی مضرابی , متعلق به حدود 1200 سال ق.م می باشد. چنگ دو عمله جدید یا چنگ ارکستری با 7 پدال در سال 1810 ساخته شد . این یکی از نمونه های اولیه است. ولی از آن زمان   تغییرات اندکی در آن داده شده است. چنگ یک عضو دائمی ارکستر محسوب می شود . این ساز قادر است همزمان قسمتهای سلو را نواخته و با آکورد های شکسته آن را همراهی می کند. توجه به چنگ به عنوان ساز ارکستر در قرن 19 توسط آهنگسازانی چون واگنر و چایکوفسکی رایج شد.بعضی از این چنگها  مانند برمبو دارای  یک سیم و بعضی از چنگها بسیار پیچیده اند.

تاج:

تاجی که به طرز ماهرانه ای کنده کاری شده است .

گوشیها:
انتهای بالایی زه چنگ به یک گوشی یا پیچ تنظیم متصل است. این پیچها درست از میان گردن ساز رد می شوند  یک کلید مخصوص برای سفت و شل کردن این پیچها و تغییر ارتفاع صدای زه ها بکار می رود.

زه ها :

چنگ کنسرتی 43 زه دارد که انتهای پائینی آنها از میان سوراخهائی در صفحه صدا به نام چشمی عبور نموده و به گوشیها وصل می باشد.

صفحات دیسکها:

هر زه از میان شانه های دو دیسک چنگکی که یکی بر روی دیگری می باشد عبور می کند. وقتی که پدال پایین فشار داده می شود، یکی یا هر دو صفحه می چرخد و باعث می شود که چنگها، زه ها را بگیرند و ارتفاع نت را تغییر دهند،به اندازه نیم پرده با یک پرده کامل .

پدالها:

هر کدام از هفت پدال هارپ سه حالت متفاوت دارند.

حالت بالا: زه مستقیم از میان دو دیسک در گردن ساز می گذرد .

حالت وسط: دیسک بالایی می چرخد و زه را کوتاه می کند و ارتفاع صدای آن را به اندازه نیم پرده بالا می برد.

حالت پایین: هر دو دیسک پایینی و بالایی می چرخند و ارتفاع صدا یک پرده کامل می رود.