باله

باله فرمی است دراماتیک که حرکت در آن بر اساس پانتومیم و رقص شکل می گیرد. این فرم بیشتر اثری است  ارکستری ، معهذا گاهی نیز با آواز آمیخته می شود . با وجود این که باله خود فرم مستقلی است ، آن را به عنوان تنوع ( دیورتیسمان ) در اپرا نیز وارد می کنند . باله و اپرا ، که هر یک تحول تدریجی خود را گذرانده اند ، تاریخ مجزایی برای خود پیدا کرده اند ، هر چند که اصل هر دو از دنیای باستان سرچشمه می گیرد. در قرن 15 ، باله در دربار فرانسه و نیز ایتالیا از محبوبیت فوق العاده ای برخوردار بود. در قرن 16 ماسک پیدا شد که فرم بسیار مهمی در موسیقی دراماتیک انگلستان است. معادل آن در فرانسه ماسکاراد است که سبکی پولی فونیک داشت بر اثر گسترشی که پیدا کرد تبدیل به باله دوکور شد. چه در سبک سازی و چه آوازی ، باله دوکور فرانسه دارای حالتی بسیار نزدیک به اولین کوشش های درام تک صدایی فلورانس و منطبق بر آن است ، تا زمان لولی ، این فرم مقبولیت عامه داشت از آن ، باله کمدی بیرون آمد که حاصل همکاری لولی و مولیر بود و ترکیبی بود از کمدی با گفتگو ، آواز و رقص ، سپس منجر به اپرا _ باله شد که عبارت بود از گسترش زمینه لیریک در آن . نیاز به توضیح است که در قرن 17 ، اپرا _ باله همان کاربرد را در آلمان و ایتالیا تحت عنوان بالتو داشته ، ولی رامو آهنگساز فرانسوی بود که آن را به صورت شاهکارهایی همراه با آنده گالانت در قرن 18 در آورد .

آهنگسازان دوران کلاسیک و رومانتیک ، واریته باله را کنار گذاردند و فرم باله تا آخر قرن 19 فراموش شد.  در سال 1909 ، این چشمه کوچک به لطف باله روس و دیاگیلف درخششی فوق العاده یافت. او باله را به فرمی دراماتیک و بسیار زنده تبدیل کرد. کاری نداریم که او به هدف خود نائل شد یا نه ، ولی او باعث شد تا آثار بسیار ارزشمندی در زمینه موسیقی  به وجود آید. به موازات آن بعضی از استادان سعی کردند تا با فرم مدرن تری ، اپرا _ باله قدیمی را زنده کنند . آمیختن باله با سایر عوامل نمایش ، تاریخی بسیار قدیمی دارد . سنت نمایش تراژدی شامل رقص به همراه آواز و کرها ی همراه با رقص در قرن 15 به دوران باستان باز می گردد. در قرن 17 ، انترمد (میان پرده) ایتالیایی که سوژه اش مستقل از سوژه اصلی بازی است ، اغلب بهانه ای برای رقص بود.

در فرانسه ، باله به اپرا اضافه می شد تا تاثیر نمایش را بیشتر کند. تلاش بر این بود که باله با موضوع نمایش پیوند یابد یا از آن تبعیت کند. با این برداشت برتر در قرن 19 کم نیستند نمونه های اپرای ایتالیایی یا فرانسوی که یک یا چند باله در آن گنجانده نشده باشد . ولی چنین نمونه هایی از باله تزئینی جایی در درام موزیکال مدرن ندارند چرا که بیشتر به برخوردارهای روانشناسانه می پردازند تا تنوعات تماشایی. از واگنر به بعد گنجاندن باله در تمام آثار دراماتیکی که برداشت واگنری دارند منسوخ شد. این خود عامل اصلی پیدایش باله مستقل بود.