پاسیون ، پوئم سنفونیک ، پرلود

پاسیون

فرم کاملا” مشخصی نیست، این فرم گاهی به شکل موته، گاهی به شکل اوراتوریو ظاهر می گردد، در هریک از این حالتها دارای روحیه نیمه دراماتیکی است که در آن لیریسم و سبک کلیسایی تعادل می یابد.این فرم بازگوکننده دردهای مسیح بر اساس انجیلهای چهارگانه است و در هفته مقدس، اجرا می شود. از قرون وسطی رسم بر این بود که صداهای مختلف شخصیتهای مسیح، پیلات و یهودا را اجرا کنند و آواز از صدایی به صدای دیگر گذر کند.

در حدود سال1600، در ایتالیا سبک رسیتاتیف در نمایشهای مقدس ظاهر شد، پاسیون تبدیل به نوعی موته شد با پرسناژهای زیاد، کانتاتی بدون ارکستر. در آلمان این فرم با آثار شوتز و سباستیانی معرفی شد، سپس تلمان، هندل و ی.س باخ با پاسیون مانند یک اوراتوریوی عظیم رفتار کردند. افولی که موسیقی مذهبی از نیمه دوم قرن 18پیدا کرد در این مورد هم تاثیر گذارد.به فهرست مصنفانی که در این فرم اثر با ارزشی نوشته اند، بعد از کانتور لایپزیک، غیر ممکن است اسمی افزود.

پوئم سنفونیک

اساس موسیقی برنامه ای در پوئم سنفونیک خلاصه شده است. در اینجا موسیقی بدون آن که طرح موزیکال و معماری خود را کنار بگذارد، سعی می کند به نقاشی و گاهی روایت گویی بپردازد. پوئم سنفونیک تابلوی درامی است که تنها به زبان سازها افکار و احساسات خود را بیان می کند. این فرم، همانطور که از اسم آن پیداست، عموما” برای ارکستری بزرگ نوشته می شود، چون به نظر می رسد که لازم است تمامی عوامل سازنده آن بسیار جاه طلبانه دنبال شود، ولی گاهی نیز پوئم سنفونیکهایی بسیار ارزنده برای پیانو نوشته است.

قبل از پیدایش پوئم سنفونیک در قرن 19کوشش زیادی در موسیقی توصیفی از قرن16 به بعد به عمل آمده بود، ولی پوئم سنفونیک به بیان سوژه ای مشخص که عبارت از داستانی کوتاه یا شعر است می پردازد و در این کار سعی می کند که به دقت لحظات و تغییرات ناگهانی داستان  یا شعررا توصیف کند. با چنین تعریفی می توان از یوهان کوهنو به عنوان اولین مصنف پوئم سنفونیک نام برد. بعضی از آثاری که سنفونی نامیده شده اند در واقع پوئم سنفونیک هستند.

پرلود

اساسا” به موسیقی سازی تعلق دارد. قطعه ای در این فرم می تواند دارای ابعادی بسیار متفاوت باشد.آنطور که از اسمش بر می آید برای معرفی یک یا چند قطعه یا قطعاتی مثل فوگ یا سوئیت یا رقص به کار می رود. معهذا بعضی از مصنفان، مثل شوپن و دبوسی، آثاری با عنوان پرلود نوشته اند که مقدمه قطعه دیگری نیست، همین طور، به بعضی قطعات برای ارگ و تابلاتورهایی از ایلبورگ1448هم عنوان پرلودیا داده شده است. می توان قبول کرد که این فرم منشاء خود را از موسیقی برای عود در قرن 16به دست آورده است.

ایتالیاییها چند جمله ای را که نوازندگان قبل از شروع قطعه اصلی به صورت بداهه می نواختند، انتونازیون می نامیدند، با این کار آنها تونالیته قطعه و کوک بودن ساز را مشخص می کردند. با گذار از عود به کلاوسن و ارگ، انتونازیون، در قرن 17به پرلود تبدیل شد و به اهمیت آن تا دوران ی. س. باخ پیوسته افزوده شد. تمامی پولی فونیستهای سرشناس انگلیسی و آلمانی و فرانسوی این فرم را رواج دادند.