پسوم و کواتور

پسوم

از آوازهایی است که ساختمان آن چندان مشخص نیست، آوازی است در ستایش خداوند که از پرستش خدایان بنی اسرائیل به مراسم آئینی کاتولیک وارد شده و سپس به کلیسای پروتستان راه یافته است.به نظر می رسد که سنت آمبرواز اصل آن را که عبارت از دوکر متناوب می باشد از کلیسای مشرق گرفته است. در طول چند قرن، پسوم تغییرات زیادی دیده است. پسوم، رفتار پلان شان را گریگورین پذیرفت، و سپس اولین پولی فونیست ها تحت فرم ارگانوم به کار بردند. در قرن 17، این آواز در یک صدا با همراهی ساز، زیاد خوانده می شد. و فرم فرانسه از آن آوازی بسیار متداول ساخت. در قرن 17، گودمیل و کلود لوژان آن را برای چهار صدا به صورت آکاپلا به شیوه ای سیلابیک نوشتند. پسوم حالت کلی کانتات و گراند موته را پیدا کرد. به همراه کر، چند سولیست و ارکستر، چند اثر مدرن به همراه ارکستر، مثل پسوم اثر فلوران اشمیت و سنفونی پسوم، اثر استراوینسکی به شیوه پسوم سنتی نوشته شده است.

کواتور

قطعه ای سازی یا آوازی است که برای چهار صدا نوشته می شود. هر قطعه ای که برای چهار بخش نوشته شده باشد، دلیلی ندارد که حتما به معنای دقیق این واژه باشد. در واقع، از قرن 15 نوشتار چهار صدایی، غنی ولی ساده بودن را ممکن می کرد و تقریبا در همه گونه ها از آن استفاده می شد. در پایان قرن 16نوشتار در پنج و بیش از پنج صدا رواج یافت. در قرن 17، برعکس، برتری به قطعات سه صدایی داده شد، ولی نوشتار چهار صدایی هم رواج داشت. در اواسط قرن 18،گروه سازهای زهی که شامل دو بخش برای ویلون، یک بخش برای آلتو و یک بخش برای ویولن سل نوشته می شد و هسته اصلی ارکستر سنفونیکی بود که در این زمان به وجود آمد.

سازها که سعی داشتند شخصیت پیدا کنند، به تدریج استقلال یافتند و همانگونه که فرم موسیقی سازی استقلال یافت گروه های سازی نیز مستقل شدند و کوارتتی که نوازندگان آن سولیست بودند به وجود آمد. اگر اولین کواتورهای بوکرینی چیزی جز سنفونی برای سازهای زهی نیستند، اشتامیتز و گوسک از قبل، آثار سنفونیک خود را که تر جیحا باید با ارکستر نواخته شود، از کوارتت هایشان که باید چهار نفر بنوازند، متمایز می کنند.تاثیر دیورتی منتو که در آن از تعداد کمی نوازنده سولیست استفاده می شد،موفقیت کوارتت زهی را تضمین کرد. از هایدن و موزار به بعد، کوارتت زهی به همراه سونات، مهم ترین فرم مجلسی است. از بتهوون تا بلابارتوک، تمام آهنگسازان بزرگ در این فرم آثاری نوشته اند.

تیپ های دیگر کواتور، به خصوص از شروع قرن 19، مورد استفاده قرار گرفته اند، رایج ترین آنها کواتور با پیانوست، که در آن پیانو به تریوی زهی اضافه می شود. در کنار کواتور سازی، باید به کواتور آوازی نیزاشاره کرد. البته بهتر است آن را ترکیبی سونور بدانیم تا یک فرم واقعی موسیقی. بخش های چهارگانه کواتور آوازی، به طور معمول، شامل چهارگونه صدای انسانی است؛ سوپرانو، آلتو،تنور، باس.معهذا ترکیبات دیگری نیز ممکن است؛ یکی از رایج ترین کوارتت های صدای انسانی شامل دو تنور، باریتون و باس است. کواتور آوازی پایه همه فرم های بزرگ کرال ، به جز مادریگال ، تلقی می شود.