امپرمپتو ، انترمَد ، انوانسیون

امپرمپتو (بداهه)

امپرمپتو قطعه کوچکی است ارکستری با کاراکتری نیمه بداهه نوازی، ساختار آن چندان ثابت نیست و اغلب طرح AA را به كار مي گیرد. این فرم در موسیقی پیانویی قرن 19 بسیار مورد توجه بود، به خصوص در آثار شوبرت، شوپن و گابریل فوره.

انترمَد

یک فرم دراماتیک کوچک است با اهمیتی تاریخی . اصل این فرم در قرن 15 در آنترمه پیدا شد و در اواخر قرن بعد فراموش شد. می توان به انترمدهایی اشاره کرد که مصنفان معاصر مارنزیو و کاوالیری برای جشن عروسی فردیناند دو مدیچی معروف در سال1588در فلورانس نوشته اند.انترمد عبارت از یک دیورتیسمان(میان پرده) موزیکالی است که میان دو پرده یک تراژدی جای می گیرد. سبک مادریگال در آن تسلط دارد. در حدود 1600شیوه جدیدی در فلورانس ظاهر شد، انترمد تبدیل به اپرایی با ابعاد خیلی کوچک شد که در آن رقص و آواز جای داشت. به دنبال آن رسم شد که چند انترمد را در اپرا نداشت. انترمد بزودی سازماندهی و باعث به وجود آمدن بازی دیگری شد که عموما” کاراکتر آن متفاوت و کمیک بود و هجوی که در آن انجام می گرفت محدودیت نداشت. از این جا بود که اپرا بوفا پیدا شد. کلفت معشوقه اثر پرگولزی حد و مرز دو فرم است. انترمد، که تنها به حیات خود در ایتالیا ادامه داد، در قرن18با پیدایش اپرا بوفا و جایگزینی باله- دیورتیسمان فراموش شد(اپرا کمیک).

انوانسیون

قطعه کوتاه سازی است به شکل اتود با سبکی بسیارموجز که با دقت زیادی در ساختارش نوشته می شود. این فرم در آثار ی.س.باخ وجود دارد. او از اساتید نادری است که در این فرم کار کرده است. انوانسیونهای او در دو صداست و انوانسیونهای سه صدایی را سنفونی نامیده است که در آن زبان پولی فونی با استفاده از تمهیدات هنر کنترپوان معکوس به صورت کانون مورد استفاده قرار گرفته است. در قرن 20 آلبان برگ این فرم را گسترش داده و سری هایی از انوانسیون را در اپرایش، وتسک، به کار برده است.