بانگو

 بانگوها طبلهای کوچکی از آمریکای لاتین هستند که معمولا به صورت جفت وبه هم چسبیده میباشند.به صورتی که یکی بزرگتر از دیگریست وصدای بم تری هم دارد.برای نواختن این طبلهای لاتین خوش صدا که امروزه در موسیقیهای سراسر دنیا بخصوص در موسیقی شرقی ، ایران ، عرب ، ترک ،افغان، کرد.و…..میتوان به چند صورت به اجرا پرداخت:

1. نوازنده میتواند این طبلها را برروی پایه بلندی قرار دهد وبه صورت ایستاده به اجرا بپردازد.
2. نوازنده میتواند به صورت چهار زانو بشیند واین طبلها را بین دوپا قرار داده وبه اجرا بپردازد.
3. نوازنده میتواند بر روی صندلی بنشیند وبانگو ها را بین دوزانو قراردهد و به اجرا بپردازد.

نحوه انگشت گذاری برروی این ساز بدین صورت است که نوازنده مجاز به استفاده از بند اول همه انگشتان در قسمتهای مرکزی- میانه وکناره پوست میباشد.همچنین مجاز به ضربه زدن با کف دست به صورت اسلپ و یا ماهیچه انتهای کف دستها برای گرفتن صدای پوست و ایجاد صداهای کروماتیک مختلف میباشد.

جنس بدنه این ساز حتما باید از چوب باشد تا صدای آکوستیک وبسیار خشکی تولید شود.

 امروزه این ساز در مجموعه سازهای کوبه ای دنیا یا همان پر کاشن قرار میگیرد واغلب در کنار کنگاست وهمراه با ریتمها ی آن میتوان  تنوع ریتمیک بیشتری ایجاد کرد.

درامز ( درام سِت)

ازحدود بیش از نیم قرن گذشته تا کنون  (( درامز )) به عنوان یکی از اصلی ترین سازها، از جایگاه خاصی برخوردار است. ، به گونه ای که امروز کمترین قطعه ای در موسیقی را میتوان یافت که (( درامز )) در آن نقشی نداشته باشد.

اهمیت  (( درامز )) در ریتم ، حفظ وزن وهماهنگی  میان اجزای آهنگ ، آنچنان است که باید آن را ستون فقرات یک قطعه نامید که بدون آن آهنگ  خالی از هیجان ، جذابیت وتاثیرگذاری لازم است.

وجود ویژگیهای  های فوق موجب شده است  که امروزه شمار زیادی از علاقه  مندان ودوستداران موسیقی در سرتاسر جهان به فراگیری ونواختن (( درامز )) این نگین سازهای کوبه ای روی آورند.

درایران نیز چند سالیست که درامز کانون توجه مردم مخصوصا جوانان واقع شده است که در این بین فقدان منابع آموزشی به ویژه در عرصه کتاب هنر جویان را با مشکلاتی مواجه ساخته است.

نام استاندارد وشناخته شده این ساز در همه جای جهان درامز یا درام سِت است که در اصطلاح رایج فارسی به غلط جاز خوانده میشود.

لازم به توضیح است که جاز وبه عبارت صحیح تر ( Jazz  ) نوعی موسیقی فولکلوریک منتسب به سیاهان آمریکایی است که در حدود سال های 1900 در منطقه می سی سی پی  آمریکا پایه گذاری گردید و از آنجا به مناطق دیگر جهان بسط یافت.

جّز در ابتدا موسیقی رقص بود که شامل ریتمهای تند متناسب با رقص های سنتی سیاهان اجرا می شد که رفته رفته و با تکامل بداهه نوازی عنصر اصلی موسیقی شد.

ویژگی های اصلی موسیقی جز عبارتند از:

1 – تکیه بر ریتم وبداهه نوازی به عنوان اصل وپایه موسیقی

2 – وجود میزانهای لنگ وملودی  غیر مشخص ومؤکد.

از موسیقی جز در طول 5 دهه گذشته رشد وشکوفایی سبک های مختلف ومتنوعی همچون :

( Be – Bop  ) ، ( Free Jazz )  ( Cool Jazz ) و (Soul Jazz  ) و…. منشعب شد. تاریخ موسیقی جز با درخشش نو آوران و تاریخ سازان بزرگی همراه بوده که هریک با بهره گیری از ویژگیهای خاص موسیقی جز ، آثار فنا ناپذیری بر جای گذاشته اند ونام موسیقی جز را در جهان جاودانه ساخته اند.

مهدی عاشوری (بردیا)

09303900305

BardiaAshoori@yahoo.com